Poszukując wiadomości na temat formy San Sy nauczanej w szkole stylu węża Yiu Choi Yiu Kai Wing Chun w Foshan, uzyskaliśmy informacje od Galiny Pivovarovej, która wraz z mistrzem Nikolajem Kononovem reprezentuje tą szkołę w Europie, że jest ona nauczana jako końcowa forma ręczna tego systemu. Najpierw nauczana jest forma Siu Lim Tao, po niej Shi San Sy i Chum Kiu. Forma Shi San Sy wiąże bazowe techniki wężowe i na niej oparte są ćwiczenia z rattanową obręczą. Biu Jee nauczane jest po Chum Kiu, a kolejnym etapem jest forma Tin Kiu. San Sy, przetwarza Siu Lim Tao, Chum Kiu i Biu Jee. Wspomaga i dopełnia praktykę stylu węża Wing Chun z przekazu Yiu (Yao). Kontroluje i ukierunkowuje nawyki walki. Rozpoczęcie jej nauki wymaga opanowania form niższego rzędu. Foto: Nikolaj Kononov

Od 23 sierpnia 2013 roku, każdego 6 kwietnia świat kultury fizycznej obchodzi Międzynarodowy Dzień Sportu na rzecz Rozwoju i Pokoju. Ustanowiony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ rezolucją A/RES/67/296 zwraca uwagę na realne możliwości oddziaływania sportu na rozwój społeczeństw. Pierwsze obchody odbyły się w Genewie 4 kwietnia 2014 r. Sekretarz Generalny ONZ Ban Ki Moon powiedział wówczas, że "Międzynarodowy Dzień podkreśla rolę i potencjał sportu w kwestii przestrzegania praw człowieka i usuwania barier oraz promowania międzyludzkiej solidarności na świecie. Nasz cel wymaga zaangażowania wszystkich graczy: rządów państw, organizacji międzynarodowych, sektora sportowego, społeczeństwa obywatelskiego i wielu innych.”. Foto: ArtTower

Ching Shih (1775-1844) porwana i poślubiona w 1801 r. przez sławnego pirata Ching Yi, to niekwestionowana królowa chińskich piratów. Przywrócona do życia w 2007 roku za sprawą amerykańskiej aktorki japońskiego pochodzenia Takayo Fischer i jej roli w filmie Disneya pt. "Piraci z Karaibów: Na krańcu świata". Jako postać autentyczna już w młodości dorobiła się ogromnego majątku zarządzając 80 tysiącami piratów i 1800 dżonkami. Po amnestii i zejściu na ląd zamieszkała w Guangzhou, a potem przeprowadziła się do Fukien. Zmarła równo 180 lat temu. Co ciekawe, zdjęcia do tego filmu wykonał urodzony w Warszawie, a mieszkającyw Los Angeles polski operator filmowy Dariusz Adam Wolski. Swego czasu studiował również w łódzkiej szkole filmowej.

Karate kojarzy się głównie z japońskim stylem walki (空手) i jego sportową wersją, białymi kimonami i czarnymi pasami. Śmiało można więc założyć, że niemal wszystkich polskich karateków zaskoczy fakt, że ponad 50 lat temu, w 1972 roku znany kompozytor Tadeusz Nalepa stworzył utwór instrumentalny pod tytułem „Karate”, trwający 8 min. i 17 sek., który znalazł się na stronie „B” pod 4 pozycją albumu o tej samej nazwie. Jego wykonawcą został zespół rockowo-bluesowy „Breakout”. Płytę zawierającą 9 nagrań o wymiarze 38 min. i 51 sek. wydały Polskie Nagrania „Muza”. Projektem graficznym zajął się Marek Karewicz, artysta fotografik i dziennikarz. Samo Karate pojawiło się w Polsce pod koniec lat 60-tych, a oficjalne sekcje w 1972 roku w Poznaniu, Warszawie, Szczecinie, Łodzi i Krakowie.

Pojęcie „Ping Kuen” (平拳) odnosi się w południowym kungfu do ciosu pięścią ułożoną poziomo względem podłoża i wierzchem zaciśniętej dłoni do góry. Można go zestawiać i porównywać z japońskim „Tsuki”, inaczej „Zuki” (突き; つき), ponieważ w sztukach walki Budo jest to gwałtowny i penetrujący ruch pchający kierowany w ciało przeciwnika. Jego powrót do wysokości bioder lub łuków żebrowych stanowi jednocześnie uderzenie łokciem w tył. Poza tym, że jest to technika pojedynczych i wymiennych ataków przed klatkę piersiową, występują również sekwencje taolu (tou lou) o takiej samej nazwie, np. w systemie Choy Lee Fut. Ciosy poziomą, czy też płaską pięścią odnajdujemy również w systemie Weng Chun w formie Sam Pai Fut. Foto: Iván Tamás